به گزارش شبکه خبری دزفول ( دز ان ان) کتاب "دلوایا دسفیلی"  دلوایه های دزفولی دربرگیرنده 67 غزل به گویش دزفولی است که هرچند درون مایه ی بیشتر غزلهای آن عاشقانه است اما در این کتاب به غزلهایی با درون مایه اجتماعی، طبیعت و مذهبی نیز برمی خوریم که نشان می دهند شاعر در شعرهایش فقط به جنبه عاشقانه توجه نداشته است و بیشتر جنبه های زندگی را در اشعارش با الفاظی روان و در قالب رویا بازآفرینی کرده است.

بیشتر غزل های این کتاب دارای وزن های کوتاه و شاد است و از این بابت خوانش شعرها را که به زبان محلی است برای کسانی که در خواندن زبان محلی مشکل دارند آسان تر می کند.

یکی دیگر از محاسن این کتاب آوانگاری شدن شعرهاست تا هرکسی گویش دزفولی نمی داند باز بتواند شعرها را بخواند و فرهنگ لغت پایان کتاب که بسیار کامل است معنی کردن غزل ها را برای خواننده آسان می کند.

شاعر در غزل های این کتاب فراوان از مکانها و مناطق محلی دزفول نام می برد، مثل: اوسیووا= آسابها که اشاره به بقایای آسیابهای آبی در روزخانه ی دز است.

مَسی=مستی که محلی است در رودخانه ی دز.

گدار=محلی کم عمق از رودخانه که اشاره به گدار خیابان منتظری دزفول دارد، این گدار اینک زیر ساخت و ساز خانه ها مدفون شده است.

علاوه بر این شاعر از امثال و اشاره های محلی دزفول استفاده می کند، مثل وایه درارون=آرزو به دل ماندگان که اشاره به فراموش کردن موقعیت و انجام رفتارهای ناهنجار مردم قدیم هنگام ماه گرفتگی دارد.

شیک عباس= در قدیم در اطراف بیمارهایی که تشنج می کردند یک دایره می کشیدند به این عنوان که اینجا حریم حضرت عباس است تا اجنه از بدن بیمار بیرون بروند.

پاکشک=موجودی خیالی، مردم دزفول برای اینکه بچه ها را از رفتن به کنار رودخانه بترسانند به آنها می گفتند اگر به کنار آب بروند پاکشک پای آنها را می کشد و در آب می اندازد.

بازی های محلی نیز در غزل ها جایگاه خود را دارند مثل پیل پخشه که از بازی های قدیمی در دزفول است یا تخته خون که جعبه ای چوبی بود و خانه های کوچک زیادی داشت و دوره گردان برای فروش تخمه و خشکبار از آن استفاده می کردند.

آنچه برشمردیم نشان می دهد که شاعر این کتاب، علاوه بر زبان محلی فرهنگ محلی خود را نیز خوب می شناسد و برای بیان غزل های خود از این دانش سود می جوید.

کتاب دلوایا دزفولی را می تواند پلی بین امروز و دیروز دزفول دانست، شاعر با کلام و واژه های امروزیِ گویش دزفولی از گذشته ی دزفول می گوید تا جوانان کنونی دزفول گذشته ی خود را بهتر بشناسند.

زنده کردن بعضی واژه های قدیمی نیز از محاسن دیگر کتاب است، شاعر می کوشد با قرار دادن واژه های قدیمی در کنار واژه های جدید، ضمن قابل فهم کردن آنها برای نسل جدید، استعمال مجدد آنها را در گویش دزفولی امکان پذیر سازد.

واژه هایی مثل: بق=قورباغه، پیل پخشه که توضیح داده شد، چُت=چوب نازک، قِناق=سیاه و از این قبیل. 

شاعر کتاب دلوایا دسفیلی "علیرضا رشنو"  است که علاوه بر شعر در داستان نویسی و تحقیق علمی نیز دستی  دارد و این رشته ها در موفقیت شعر او بی تاثیر نیست.
این کتاب به کوشش حبیب شوکتی و در 104 صفحه توسط انتشارات نیلوفران به چاپ رسیده است.

برچسب ها: کتاب دلوایه های دزفولی