دزفول شهری نا شناخته و گمنام نیست كه به توصيف و معرفی نياز داشته باشد. دزفول جغرافيايی شناخته شده است كه قرن‌ها پيشينه و تمدن در سابقه و حافظه‌ی تاريخی خويش دارد. دزفول در طول تاريخ، سرزمين و محل زيستن و پرورش انسان‌هايي بوده است كه به اين خاك، تبرك و تقدس بخشيده‌اند. مردان و زنانی كه در هر زمان و در هر برهه از تاريخ این مرز و بوم، زبانزد و شهره، در پاكی، صداقت، صفا، صميميت، مهرورزی، پاكدامنی، عفاف و حجاب، علم‌ اندوزی، مجاهدت و استقامت و پايداری در راه دين خدا و بالاخره اوج عشق و علاقه و محبت‌، نسبت به اهل بيت(ع) و بخصوص سيد و سالار شهيدان، حضرت اباعبدالله‌الحسين(ع) بوده‌اند.
اين شهر در دامان خويش صدها عالم وانديشمند فرزانه پرورده‌است که قله نشین فقاهت، شیخ مرتضی انصاری شاخص‌ترین آن‌ها است.
این شهر، شهر قرآن و جلسات قرائت قرآن است. حلقه‌های گسترده‌ی جلسات قرائت قرآن، از دیرباز محل تجمع نوجوانان و جوانان و مدرسه‌ای برای ساختن نسلی با شاخصه‌های بارز و در تراز واقعی جوان دینی و انقلابی است.
دزفول شهر حسین(ع) است. شهری که برگزاری مراسم دهه‌ی محرم و به ویژه رسوم خاص عزاداری در روزهای تاسوعا و عاشورا در آن زبانزد و آشنای عاشقان اباعبدالله(ع) است و برگزاری و بزرگداشت همه‌ی مناسبت‌های مذهبی و دینی و ملی و وجود تعداد بسیار زیاد هیآت مذهبی و نهادهای مردمی و مؤسسات فرهنگی، از دیگر شاخصه‌های آن می باشد.
وجود خیل جوانان با هوش و استعدادی کم نظیر، حضور بانوان پاک دامن و متدین و عالم پرور، همراه با سختکوشی و مجاهدت مردمش در امرار معاش و پیشبرد اقتصاد خانواده وجامعه، با نعمت‌های خدادادی آب و هوا و زمین غنی و مستعد برای کشت انواع محصولات کشاورزی و ده ها و صدها پتانسیل و استعداد چه در جغرافیا و چه در نیروی انسانی همه و همه باعث شده اند تا دزفول در ابعاد مختلف الگو و نمونه و سرمشق باشد.
دزفول در سال‌های دفاع مقدس آن چنان نقش مؤثر و مهمی ایفا کرد که شهر نمونه نام گرفت. شهری که مردمش در حالی یک لشکر نیرو از جوانانشان را به جبهه اعزام می کردند که گاهی خود زودتر از فرزندان رزمنده شان در زیر آوار موشک به شهادت می‌رسیدند.
شهری که مأمن و ماوای همه‌ی رزمندگانی بود که از سراسر کشور به جبهه‌های جنوب اعزام می شدند و مردم مهمان نوازش با تمام توان و امکانات و دارایی‌هایشان در خدمت رسانی به آن‌ها تلاش می کردند.
عظمت و بزرگی و شكوه اين شهر تنها در هشت سال دفاع مقدس ريشه ندارد بلكه در حقيقت اين دوران فرصتی مناسب و بستری مساعد بود تا آن‌چه در رگ‌ها و شريان‌های اين شهر از گذشته جريان داشت ظهور و بروز كند. دزفول با هشت سال مقاومت در برابر انبوه آتش دشمن، زير چندين تُن، تی‌ان تی، كه در هيئت یکصد و هفتاد و شش موشك كه بر سرش ريخته شد و بارش صدها راكت و توپ كه در همه‌ی محله‌ها و كوچه‌پس‌كوچه‌ها و خانه‌هايش فرود آمد و با تقدیم بيش از 2600 شهيد و هزاران جانباز و آزاده و رزمنده، صبورانه ايستاد و در هر بار افتادن، بشكوه‌تر بر‌خواست تا دشمن، آرزوی سقوط و شكستنش را به گور ببرد و راه را برای شناساندن يك شهر در قامت يك دژ مستحكم، به استواری يك خاكريز دست‌نيافتنی، به محكمی سنگری از ايمان، عشق، شهامت، شجاعت و پايمردی و به‌سان يك تَن در مقابل همه‌ی دشمن مهيا كند.
دزفول شهر شهیدان است. شهر مادران شهید داده‌ی صبوری است که حتی در تشییع غریبانه‌ی عزیزانشان، دشمن را می‌شکستند و در اوج غم و اندوه، خم به ابرو نمی آوردند تا دشمن شاد نشود.
اين شهر، مثل رودخانه‌اش، مثل دز، پیوسته پاک و زلال و خوش منظر و مثل سبزقبایش همیشه مطهر و عرفانی است.
دزفول را فراموش نکنیم. دزفول و مردمش شایسته خدمتگزاری‌اند. به دارالمومنین دزفول باید بیشتر از گذشته رسید. باید هر کداممان به جای یکی از شهیدان این شهر برای پیشرفت دزفول در عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی ..‌. تلاش کنیم.
به امید فردايی بهتر و روشن‌تر برای دزفول و مردم خوب و شريفش، فردايی كه مملو از آبادانی و پيشرفت باشد. فردايی كه دزفول در آن، آن‌چنان باشد كه لياقت دارد.

عبدالکریم خاضعی نیا

برچسب ها: عبدالکریم خاضعی نیا روز دزفول