اگر جریانی با عدم درک درست از توزیع قدرت و ساختار سیاسی در ایران (فارغ از مواضع و رفتارهای غیر منطقی جریان مقابل) به اتخاذ رویکردهای حساسیت زا و غیر قابل توجیه در سال های گذشته همت گماشته، باید از دل نقد درون گفتمانی، راهبردهای جدید را بیرون بکشد.

۲۲ بهمن مظهر وحدت ملی است. اتحاد ملتی بزرگ که نمایش آن هم در بعد بین المللی پیام هایی مبتنی بر مشروعیت بی نظیر یک نظام سیاسی را به رخ جهانیان می کشد و هم در بعد داخلی پیامدهای بالقوه ای دارد که در صورت هوشمندی و دور اندیشی می توان آن ها را بالفعل نمود.
حضور جریانات سیاسی با گرایشات مختلف اما دلبسته به انقلاب و نظام در این روز تاریخی نقطه عطفی است که باید آن را قدر شمرد.
اساسا چتر نظام وحدت بخش است. کافی است خود را ذیل آن تعریف کنیم. نباید با اتخاذ مواضع غیر شفاف و حساسیت زا خود را از آن دور کنیم.
فضا برای وحدت و اتحاد جریانات سیاسی با حفظ هویت بسیار مناسب است به خصوص با توجه به فضای بین المللی، این نیاز بیش از پیش احساس می شود.
سخن گفتن از آشتی ملی خوب است اما پیش نیاز می خواهد. باید به لحاظ گفتمانی و عقیدتی، رهبری معظم را فصل الخطاب دانست. نمی توان صرف پیشبرد اهداف سیاسی، راهبردهای کلان یک جریان را تغییر داد چرا که در چنین شرایطی متهم شدن به ارجحیت منافع جناحی و سیاسی در یک جریان پر بیراه نیست.
تعاریف و نگرش های ایدئولوژیک جریانات باید شفاف و قابلیت تبیین برای عموم را داشته باشد، در غیر این صورت بی اعتمادی مخاطبان و جامعه مدنی را به دنبال خواهد داشت.
اگر جریانی با عدم درک درست از توزیع قدرت و ساختار سیاسی در ایران (فارغ از مواضع و رفتارهای غیر منطقی جریان مقابل) به اتخاذ رویکردهای حساسیت زا و غیر قابل توجیه در سال های گذشته همت گماشته، باید از دل نقد درون گفتمانی، راهبردهای جدید را بیرون بکشد.
جریانی که دم از روند اعتماد آفرینی در عرصه بین الملل می زند ابتدا باید درون نظام سیاسی کشور خود این روند را در قبال حاکمیت در پیش بگیرد. یک بام و دو هوا نمی شود.
بنابراین آشتی ملی در برهه کنونی بهترین راهبرد برای اتحاد نیروهای داخلی با حفظ و تاکید بر هویت گفتمانی است به شرط آن که به واقع به الزامات ساختار قدرت و نظام سیاسی آگاه و در بزنگاه های مختلف به آن ملتزم باشیم.

سيدمحسن امامي فر- روزنامه نگار

برچسب ها: سيد محسن امامي آشتي ملي