مسعود شامديل در گفتگو با خبرنگار شبكه خبري دز(دز ان ان)، اظهار کرد: آثار تاریخی، میراث مادی و معنوی هر ملت هستند که نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ بوده و بازشناسایی آنها زمینه شناخت هویت و خط حرکت فرهنگی آن ملت میسر می کند.

وی با تاکید بر لزوم توجه به قنات ها و چاه های به جا مانده و کنکاش در مورد سازه های آبی که از نیاکان به ارث رسیده، افزود: بنابراین آب زیرزمینی که یکی از مهم ترین منابع تامین آبی شیرین مورد نیاز انسان است، امروزه بهره برداری از آن برای مصارفی همچون کشاورزی، صنعت و شرب،توسعه زیادی پیدا کرده است.

مدیر پایگاه مشترک تدوین پرونده نامزدی میراث جهانی دزفول یکی از راه های بهره برداری از آب های زیر زمینی را روش قدیمی ايجاد قنات برشمرد و بزرگترین ابتکار در استفاده از آب های زیرزمینی در گذشته را ساخت قنات و یا کاریز عنوان کرد.

شامدیل عنوان کرد: تاریخچه قنات های دزفول را می توان به پیشینه چندهزار ساله شهر دزفول که یکی از قدیمی ترین شهرهای استان خوزستان بشمار می رود نسبت داد.

وی بابیان اینکه قنات های دزفول تنها قنات هایی بودند که سرچشمه آنها مستقیما از رودخانه دز بوده، یادآور شد: در مسیر این قنات ها که از درون شهر می گذشت راه هایی برای دستیابی به آب قنات حفر می شد که به صورت شوادان های دزفول بوده است که به این راهروها که به سمت آب قنات پله می خورد سربطاق گفته می شود.

مدیر سازمان نوسازی و بهسازي شهرداری دزفول بابیان اینکه سربطاق یک ورودی همسطح زمین است که به صورت اوریب و به وسیله پله جهت دستیابی به آب قناتی که از زیر زمین می گذشت حفر می شده، گفت: سربطاق چوقابفون یکی از اصلی ترین سربطاق های دزفول است که در حال حاضر به همت خانواده قلیان که این میراث گرانبها را نسل به نسل حفظ کرده اند، دست به احیا و بازسازی این قمش که یکی از اصلی ترین ورودی های قنات و قمش های تاریخی است زده اند.

شامديل دلیل نامگذاری قمش چوقابفون را وجود مغازه های چوقابافی در آن منطقه عنوان کرد و افزود: این قمش در سال 1080 مورد بهره برداری قرار گرفت.

مش چوقابفون سومین قمش است که در دزفول حفر می شود و دلیل حفر این قمش توسط دو فرد به نام هاي اسلان خان و حاج مومن رساندن آب به زمین های کشاورزی بوده است.

وی بااشاره به اینکه ارتفاع ورودی قمش 1/5×1متر است و این ارتفاع درب قمش درون قمش متغیر است، تصریح کرد: در ابتدا 2متر است و سپس 1متر از سقف تا کف قمش و سپس ارتفاع دوباره کم می شود و به 6 متری می رسد و دوباره به 8 متر و مجددا در پایین به 3 متر به آب می رسیم.

شامديل ادامه داد: قمش چوقابفون حدود 400 سال مورد استفاده بوده و تا سال 1355 کاربری محدودی داشته است.

وی در ادامه عنوان کرد: یکی از دهانه های این قمش به قمش عاملی و یکی دیگر به بولعلا وصل است .ویژگی خاص این قمش نسبت به سایر قمش ها عمق آن است که از سایر قمش ها بیشتر است و دارای 75 پله بوده است.این سربطاق در دوران جنگ به دلیل موشک و بمبارانی که به آن منطقه اصابت کرد توسط مردم منطقه با خرابه های ساختمانی پرشد.

مدیر پایگاه مشترک تدوین پرونده نامزدی میراث جهانی دزفول با تاکید براینکه عملیات مرمت این قمش همچنان ادامه دارد و تاکنون پیشرفت های زیادی داشته، گفت: این پیشروی تا قمش مسجد عاملی بوده است.

شامدیل اظهار کرد: از آنجایی که سال های سال قنات ها پیوندی ناگسستنی با جغرافیا، تاریخ، فرهنگ و اقتصاد شهرها داشته اند بنابراین وظیفه ما این است که با شناساندن و همچنین حفاظت از این آثار بر جا مانده برای نسل های بعد کوشا باشیم.

وی اضافه کرد: درهمین راستا واحد پژوهش پایگاه مشترک تدوین پرونده های نامزدی میراث جهانی در دزفول جهت حفظ این ارزش های معنوی و جمع آوری هر چه بیشتر اطلاعات در زمینه قنات ها با مصاحبه با افراد قدیمی و بزرگان دزفول در این راه تلاش می کند.

مدیر پایگاه مشترک تدوین پرونده نامزدی میراث جهانی دزفول در پايان بیان کرد: سازمان نوسازی و بهسازي شهرداری دزفول نیز نقش زیادی در عملیات مرمت قمش مذکور داشته که جای تقدیر دارد.

برچسب ها: مسعود شامديل قمش و قنات های دزفول