تکنولوژی عامل تقویت مهارت اجتماعی یا عامل خسران آن؟؟؟

در زمانه ای که اگر کسی از مهارت ارتباطی کمتری برخوردار باشد و یا با دیگران نتواند رابطه خوبی برقرار کند ، میتواند گزینه هایی برای سرگرم کردن خودش پیدا کند و خود را با رسانه های جمعی ، اینترنت ، پرسه در فضای مجازی سرگرم کند و یا به بازی های دیجیتالی روی بیاورد.
و یا در بهترین حالت خود را با مطالعه کتب دیجیتال مشغول مینماید ، این ها بخشی از عواملی هستند که باعث می شود کسی که در مهارت های اجتماعی متبحر نیست و نقاط ضعفی دارد ، کماکان در همان سیاق خودش باقی بماند و هیچ تلاشی جهت رفع این نقیصه انجام ندهد.
حتی برای کسانی که مهارت های اجتماعی خوبی دارند ؛ تکنولوژی باعث شده است که انسان ها از ارتباطات چهره به چهره ، اجتناب کنند و متاسفانه شاهد هستیم که روز به روز پیامهای مجازی ما اعم از تبریکات و تسلیت ها ، صله ارحام و موارد مشابه رو به گسترش است که همین امر میتواند از عوامل مهم خاموشی مهارت ارتباطی به شمار رود.(میگنا)

و اما تکنولوژی فرصت های یادگیری بیشتری را نیز ایجاد می کند. در گذشته مردم باید بیشتر به صورت حضوری با یکدیگر تعامل می داشتند و برای همین حتی برای کسانی که مهارت اجتماعی نداشتند ، گزینه دیگری وجود نداشت و به ندرت از اجتماع ترد میشدند و یا مجبور بودند که با ترس هایشان روبرو شوند و تجربیات اجتماعی بیشتری کسب کنند. در این زمانه اگر تمایلی به ارتباط حضوری نداشته باشیم ، می توانیم تا حدودی ارتباطمان را برقرار کنیم و با دیگران و دنیای بیرون خود اندک ارتباطی نیز داشته باشیم.

حال سوال اساسی اینجاست که آیا تکنولوژی و خصوصا فضای مجازی موجب تقویت روابط اجتماعی شده است و یا تضعیف آن؟؟؟

برای این پرسش تا کنون پاسخ روشن و واحدی ارائه نشده است زیرا اولا مباحث علوم انسانی نسبی هستند و معمولا شکل واحدی ندارند و از یک سو حذف فواصل و صرفه جویی در وقت و هزینه و از سوی دیگر حذف تعاملات چهره به چهره و رفت و آمدها و صله ارحامی که در ادیان مختلف هم سفارش شده است پاسخ های متناقضی به ما میدهند.

اما به گمان نگارنده ، استفاده صحیح ، منطقی ، اصولی و حساب شده از تکنولوژی و خاصه فضای مجازی، میتواند کمکی در جهت مهارتهای ارتباطی ما و همچنین ارتباطاتی که امکان دیدار های چهره به چهره در آن میسر نیست ، بشمار بیاید.
این گمان نگارنده مطلقا بمعنای حذف ارتباطات سنتی نیست زیرا انسان کاملا منزوی و پناه برده به تکنولوژی ، دور از زندگی اجتماع است و کم کم جامعه با رشد اینگونه افراد دچار انزوا و خود مردگی میشود و دیگر در آن اجتماع ، زندگی اجتماعی معنا ندارد.

گسترش ارتباطات مجازی به نوعی گسترش دهنده فرهنگ های هر منطقه میتوانند محسوب شوند و به نوعی هم ضربه زننده به گویش ها و فرهنگ های آن منطقه.

خانواده در جهت آموزش مهارت های اجتماعی به کودکان و فرزندانشان نقش اساسی دارند

تقریبا همه ی افراد اعتقاد دارند که الگوی اساسی و اولیه فرزندان در همه ی زمینه ها پدر و مادر هستند ؛ حال اگر الگوی فرزند با توجه به مطالب بالا ، الگویی باشد که ارتباطات مجازی را به قاعده و اصولی با ارتباطات سنتی ادغام مینماید ، فرزند نیز قطعا الگو برداری خواهد کرد و با توجه به گسترش رسانه های جمعی ، فاصله کمتری با ارتباطات حقیقی در جهت تحقق جامعه ای اجتماعی خواهد گرفت.

نگارنده امید دارد که ارتباطات سنتی پیشین که ریشه در مذهب و فرهنگ ما دارد و خود عامل ترویج فرهنگ و گویش های زیبای هر منطقه میباشد ؛ و نیز یادآور خاطراتی زیبا و از همه مهمتر احترام های سنی میباشند ، بیش از پیش تقویت شوند و یا شوربختانه با ورود فضای مجازی از این کمرنگ تر نشوند.‌ان شا الله

برچسب ها: امیر قنبر زاده