بسم رب الشهدا و الصدیقین
عصر جمعه غربت عجیبی دارد ، در حال قدم زدن در دانشگاه بودم ، چشم به قیافه ای آشنا که تمثالش بر دیوار دانشگاه علم و صنعت تهران نقش بسته بود افتاد . محو تماشا شدم و پر شدم از ابهام وسوال ؟!

می خواهم از شهدایی بگویم که سهم‌شان از شهرمان جز یک متر جا در گلزارهای شهدا چیز دیگری نیست ، همان شهدایی که هرکجا منافعمان ایجاب می کند سینه سپر فریاد می زنیم که ما شهر 2600 شهید گلگون کفنیم . اما برادران و خواهران برای شهدا چه کرده ایم ؟ با چه رویی می خواهیم با شهدا روبرو شویم . شهدایی عظیم و بزگوار که اخلاق و رفتارشان در این دنیای پر از آشفتگی می تواند حیات بخش جان و روح ما باشد . چرا امروز نونهال ، نوجوان و جوان ما با فرهنگ ایثار و شهادت غریبه اند ؟
چرا از جوان شهرمان وقتی سوال میپرسیم که نام چند شهید را ببرد جز شهدای معروفی که از رسانه ها شنیده است بزرگ مردان شهید شهر خود را نمی شناسد ؟
نکند ما قدر شهدای خود را نمی دانیم ؟ شهدایی که هر کدام اسوه هایی هستند برای نسل ها جدید چه در زمینه اخلاق ، علم و هنر و...
پ ن: در دانشگاه علم و صنعت تهران قدم می زدم . تمثال مبارک و نورانی شهید شهرمان محمدجواد(بهمن) درولی زینت بخش دیوار دانشگاه شده بود . شهیدی که از دنیا سنگ قبری هم برای خود نمی خواست . همان شهیدی که در گلزار بهشت علی دزفول آرمیده است و به وصیت خود روی قبرش با سیمان نوشته اند "پرکاهی تقدیم به آستان قدس الهی " .
دانشجوی برتری که علم را در بهترین دانشگاه تهران رها می کند وآن را به صحنه جهاد ترجیح می دهد . فرهنگ غنی که امروز شهرمان با آن غریبه است و چه بسیار بهمن های گمنامی که در این شهر آرمیده اند و ما هیچ کاری برای شناساندن آنها به نسل جدید نکرده ایم .و افرادی در دور دست افتخار می کنند به شهدای شهرمان . نکند فردا شرمنده شهدا باشیم...

علی قاسمی نجف آبادی

برچسب ها: شهید محمد جواد درولی شهدا دزفول دانشگاه تهران علی قاسمی نجف آبادی